José De Cauwer kapot van verdriet: ‘Ik heb mijn meisje verloren, Debbie’

Debbie De Cauwer is op 51-jarige leeftijd overleden. Haar heengaan laat een grote leegte achter, niet alleen bij haar familie, maar ook bij wie haar kenden.

Ze was de dochter van José De Cauwer, voormalig wielrenner en geliefd commentator. Maar Debbie was veel meer dan een bekende naam. Ze was een mens van warmte.

Een vrouw die midden in het leven stond, die mensen aanvoelde en troostte zonder woorden. Iemand die het verschil maakte, zonder daar ooit ruchtbaarheid aan te geven.

Wie haar kende, herinnert zich een zachte stem, een aanstekelijke lach, en een luisterend oor dat altijd openstond. Debbie straalde iets uit dat moeilijk in woorden te vangen is.

Niet door grootse daden, maar door haar aanwezigheid. Haar manier van kijken, haar manier van vragen, haar oprechte aandacht. Ze raakte mensen, eenvoudigweg door er te zijn.

Ze groeide op in een gezin waar liefde en sport hand in hand gingen. Als oudste dochter was ze de stille kracht achter veel dagelijkse momenten.

Haar vader José sprak vaak met bewondering over haar karakter. Niet publiekelijk, want dat hoefde niet. Maar wie goed luisterde, hoorde de trots in zijn stem.

Debbie overwon jaren geleden borstkanker. Ze sprak daar open over, maar zonder zichzelf centraal te stellen. Het ging haar niet om erkenning, maar om verbinding.

Ze vertelde eens dat haar moederhart brak toen ze haar kinderen hoorde huilen. Die woorden raakten velen. Eerlijk, kwetsbaar, zonder omhaal. Zoals ze was, altijd dichtbij.

Haar herstel was zwaar, maar ze klaagde niet. Ze vocht stil, met opgeheven hoofd en zachte kracht. Daarna hervond ze haar weg, voor zichzelf en haar gezin.

De laatste jaren genoot ze opnieuw van kleine dingen. Een wandeling, een koffiemoment met een vriendin, een blik van haar kinderen. Dat waren haar ankers.

Ze was iemand die anderen hielp zonder te vragen. Die een kaart stuurde op het juiste moment. Die aanvoelde wanneer woorden overbodig waren.

In de bredere omgeving, buiten haar familie, werd ze gerespecteerd om wie ze was. Niet omdat ze de dochter van José was, maar omdat ze Debbie was.

Ze werkte achter de schermen, bleef liever buiten de schijnwerpers. Maar wie haar ontmoette, vergat haar niet snel. Ze liet een indruk achter die niet vervaagde.

Haar overlijden kwam, ondanks eerdere zorgen om haar gezondheid, onverwacht. Niet omdat het plots was, maar omdat het altijd te vroeg is voor iemand als zij.

Ze laat een partner achter, kinderen, familie, vrienden. Maar ook sporen van liefde, in gesprekken, in herinneringen, in kleine gebaren die nu des te kostbaarder zijn.

José De Cauwer liet weten dat het afscheid in intieme kring plaatsvindt. Geen grote ceremonie, geen publiek eerbetoon. Precies zoals Debbie het zelf had gewild.

Rust, stilte, samen zijn met wie haar het meest liefhadden. In die sfeer wordt ze herdacht: in eenvoud, met diepgang, en met een hart vol liefde.

De familie is dankbaar voor de vele blijken van medeleven. Kaarten, berichten, bloemen – elke vorm van steun wordt gevoeld en gewaardeerd.

In een korte reactie liet José weten diep geraakt te zijn, maar ook dankbaar voor wat Debbie heeft betekend. Voor hem, voor haar gezin, en voor de wereld.

Hij zei: “Een De Cauwer doet zijn ding, maakt keuzes. Debbie deed dat met zachtheid. Ze heeft meer achtergelaten dan we ooit kunnen benoemen.”

En dat klopt. Want rouw zit niet alleen in het gemis, maar ook in het besef hoeveel iemand heeft betekend. Hoe vaak ze stil aanwezig was.

Het zijn nu de herinneringen die overblijven. Foto’s, geursporen van parfums, flarden van gesprekken. Die kleine stukjes die samen een mens vormen.

Voor haar kinderen blijft ze altijd moeder. Voor haar vrienden een rots. Voor haar vader een trots die niet in woorden past. Voor velen een lichtje.

Ze is niet verdwenen, maar verplaatst. Niet weg, maar anders aanwezig. In een vorm die niet te grijpen is, maar die voelbaar blijft in alles wat ze aanraakte.

Wat rest, is het verlangen dat meer mensen mogen zijn zoals zij. Mild, hartelijk, zonder oordeel. Met ruimte voor stilte, voor kwetsbaarheid, voor echte aandacht.

In tijden waarin alles sneller lijkt te gaan, was Debbie iemand die stilstond bij wat telt. Die herinnerde aan wat we soms vergeten: echte menselijkheid.

De komende tijd zal gevuld zijn met stilte, herinneringen en momenten waarop haar afwezigheid ineens rauw opvalt. Maar tegelijk ook met liefde en dankbaarheid.

Voor een leven dat zoveel gaf. Voor een stem die blijft naklinken. Voor een mens die voor altijd wordt meegedragen in het hart van wie haar kende.

We zeggen geen vaarwel, maar tot ziens. In woorden, in muziek, in gebaren die aan haar doen denken. Want Debbie leeft voort, op haar eigen, stille manier.

Laat een gedachte of herinnering achter als haar verhaal ook jou raakte. Samen houden we haar warmte levend, in elke stap die we verder zetten.