Stiefdochter Klaas Bijl in tranen: “Het voelt alsof mijn hart is gebroken”
De vondst van de lichamen van Klaas Bijl en zijn kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) in een auto bij Winschoten heeft diepe sporen achtergelaten. Nederland is in rouw, en in de directe omgeving slaat het verdriet in als een bom. Mariska, de voormalige stiefdochter van Klaas, reageert openlijk en emotioneel op de tragedie. Haar woorden leggen niet alleen het verdriet bloot, maar ook de verbijstering over hoe dit heeft kunnen gebeuren.
Ongelofelijk en onbegrijpelijk
In gesprek met Hart van Nederland vertelt Mariska, zichtbaar aangeslagen, over haar gevoelens. “Dat je jezelf iets aandoet, is al moeilijk te bevatten. Maar dat je je kinderen meeneemt… Dat snap ik écht niet.” Haar stem breekt, haar ogen staan vol ongeloof. Klaas had een verleden met haar moeder; hij was jarenlang haar stiefvader. “En tóch had ik dit nooit van hem verwacht.”
Een verleden vol worstelingen
Volgens Mariska was de relatie met Klaas niet eenvoudig. Ze omschrijft hem als iemand die vooral met zichzelf bezig was. “Hij was egoïstisch. En ja, drank speelde ook een rol.” Ze herinnert zich bedreigingen uit het verleden, uitspraken waarin hij sprak over drastische stappen. Achteraf gezien, zegt ze, zijn er momenten geweest waarop er misschien eerder alarm had moeten worden geslagen. “Maar je denkt: het zal wel meevallen. Het zijn woorden in een boze bui.”
Een stille familie vol verdriet
De afgelopen dagen bracht Mariska veel tijd door bij het getroffen gezin. Haar zoon is bevriend met mensen uit de familie van Jeffrey en Emma. “We waren daar gisteravond nog. Het is onvoorstelbaar wat dit met iedereen doet. Ze zijn kapot van verdriet.” De schok en het verdriet hebben diepe sporen nagelaten in de gemeenschap.
Winschoten als decor van het ondenkbare
De plek waar de lichamen zijn gevonden – een afgelegen water bij de Renselweg – voelt voor Mariska nu als een litteken. “Hij kende die plek goed. Het voelt alsof dit bewust gekozen is.” Het maakt de tragedie nog wranger: alsof het allemaal tot in detail was uitgedacht.
Signalering faalde
Wat voorafging aan de vondst, laat een wrang beeld zien. Klaas stuurde dagen eerder verontrustende berichten naar de moeder van de kinderen, waarin hij insinueerde dat er ‘iets’ zou gebeuren. Zij schakelde terecht de politie in, maar die zag geen directe aanleiding om de kinderen weg te halen. Klaas nam Jeffrey en Emma vervolgens mee, zogenaamd voor een onschuldig uitje naar de McDonald’s. Kort daarna verdwenen ze spoorloos. Pas na dagen zoeken werd de waarheid duidelijk.
De brief en het bittere slot
Een handgeschreven brief van Klaas zette de alarmbellen opnieuw op scherp. Daarin stond expliciet dat hij zichzelf en zijn kinderen van het leven wilde beroven. Diezelfde avond werd de auto teruggevonden. Het werd het trieste slot van een zoektocht die niemand ooit had willen voeren.
Een buurt in rouw, een samenleving met vragen
In Beerta en Winschoten heerst collectieve rouw. Bloemen, knuffels en tekeningen markeren de plekken waar Jeffrey en Emma speelden. Scholen organiseren herdenkingen. En ondertussen rijst de vraag: hoe voorkomen we dit ooit nog?
“Dit mag nooit meer gebeuren”
Mariska is daar duidelijk over. “Als iemand zulke signalen afgeeft, moet je kunnen ingrijpen. Het systeem moet beter luisteren, eerder handelen.” Haar oproep is glashelder: dit drama mag geen tweede keer plaatsvinden.
Voor nu rest er stilte. Stilte na een donderslag die alles heeft veranderd. Een familie is gebroken. Twee jonge levens zijn verloren gegaan. En een samenleving moet nu niet alleen rouwen, maar ook reflecteren. Want alleen als we écht luisteren, zien en durven handelen, kunnen we tragedies als deze in de toekomst voorkomen.
