Frank Visser blijft sterk ondanks persoonlijke zorgen: “Het leven is niet altijd een feest geweest”
Mr. Frank Visser is al jarenlang een vertrouwd gezicht op de Nederlandse televisie. Met zijn kalme toon, duidelijke uitspraken en rechtvaardige aanpak wist hij het vertrouwen van miljoenen kijkers te winnen. Wat begon als een juridische informatieserie is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest geliefde formats in de Nederlandse tv-geschiedenis. Maar achter de schermen speelt zich een ander verhaal af: een verhaal van liefde, toewijding en persoonlijke veerkracht.
In zijn biografie, Met vallen en opstaan – van gewone jongen tot televisierechter, gunt Frank Visser zijn lezers een blik achter de schermen van zijn leven. Hij vertelt niet alleen over zijn jeugd en carrière, maar ook over het leven met zijn vrouw Margot, die te maken kreeg met ernstige gezondheidsproblemen. Zijn openhartigheid raakt en maakt duidelijk dat ook bekende gezichten hun eigen strijd voeren.
Een huwelijk van meer dan veertig jaar
Frank Visser is al sinds de jaren zeventig getrouwd met zijn grote liefde, Margot. Hun huwelijk kende hoogtepunten, gedeelde passies en een stabiel thuisfront. Maar zoals hij in zijn boek beschrijft, kwam daar in 2019 een grote verandering in. In dat jaar kreeg Margot namelijk te maken met een vorm van geheugenverlies die een grote impact had op hun dagelijks leven.
In zijn boek omschrijft Frank dit moment als een keerpunt. “Meneer Alzheimer had bij ons aangeklopt en was niet van plan weer te vertrekken,” schrijft hij met ingehouden emotie. De woorden zijn krachtig, maar ook pijnlijk. Ze laten zien hoe diep deze periode hem heeft geraakt.
Liefde in tijden van verandering
Frank Visser laat in zijn boek zien hoeveel liefde en betrokkenheid er nog steeds is tussen hem en zijn vrouw. Hoewel haar gezondheid snel achteruitging, bleef hij haar zo goed mogelijk ondersteunen. Hij was aanwezig, zorgde waar nodig en probeerde elke waardevolle herinnering te koesteren.
Op het moment dat haar situatie zodanig verslechterde dat gespecialiseerde zorg noodzakelijk werd, werd ze opgenomen in een tehuis waar zij de ondersteuning kreeg die zij nodig had. Voor Frank was dit een bijzonder zwaar moment. “Ik ben een paar nachten bij haar blijven slapen,” vertelt hij. “Zelfs de hond mocht mee. We sliepen in een nieuw bed, samen, zoals we dat al zoveel jaren hadden gedaan.”
Het afscheid dat daarna volgde was allesbehalve eenvoudig. “Ze begreep het niet,” vertelt hij over de laatste keer dat ze samen sliepen. “Ze zei: ‘Het bed is toch groot genoeg voor ons beiden?’” Een zin die sindsdien bij velen is blijven hangen als illustratie van de liefde én het verdriet.
De kracht van routine en werk
Ondanks alle zorgen thuis bleef Frank Visser zijn werk voortzetten. De opnames van zijn programma’s boden hem volgens eigen zeggen een vorm van houvast. “Op de dagen dat ik werkte, voelde het als een ontsnapping,” zegt hij daarover in een interview met weekblad Privé. “Het leven is vaak, maar niet altijd, een feest geweest.”
Zijn werk gaf hem energie en structuur, iets wat hem op de been hield tijdens de moeilijke periode. Die werkethiek en toewijding hebben hem altijd gekenmerkt. Ook nu, op leeftijd, blijft hij scherp, enthousiast en vol energie. “Ik blijf met veel plezier uitzendingen maken,” aldus Visser.
Een biografie vol openheid
De biografie van Frank Visser is niet bedoeld als een afscheid, zo benadrukt hij. “Ik heb geen afscheidsboek willen schrijven,” zegt hij in meerdere interviews. Het boek is een terugblik, een overzicht van zijn weg van jongen uit een gewoon gezin tot gerespecteerde televisierechter. Maar het is ook een eerbetoon aan zijn vrouw, zijn familie en de vele mensen die hij in zijn carrière is tegengekomen.
Het boek is warm ontvangen door lezers en media. Vooral de persoonlijke passages over zijn thuissituatie raakten een snaar bij veel mensen die zelf te maken hebben met soortgelijke situaties. Visser slaagt erin om met zijn nuchtere stijl en directe taal grote thema’s bespreekbaar te maken – zoals hij dat ook in zijn programma’s doet.
Geen plannen om te stoppen
Hoewel Frank Visser inmiddels de zeventig is gepasseerd, denkt hij er niet aan om te stoppen met televisie maken. “Zolang ik er plezier in heb en het fysiek kan, blijf ik doorgaan,” vertelt hij. Zijn betrokkenheid bij de programma’s is nog altijd groot, en hij haalt zichtbaar energie uit het contact met mensen.
Zijn programma’s draaien al jaren om het oplossen van conflicten tussen buren of andere partijen. Daarbij weet hij als geen ander de menselijke kant te belichten, en probeert hij altijd tot een rechtvaardige oplossing te komen. Die benadering maakt hem geliefd – niet alleen als jurist, maar vooral als mens.
Een boodschap van hoop en veerkracht
Het verhaal van Frank Visser en zijn vrouw is er één van liefde, strijd en aanpassingsvermogen. In plaats van bij de pakken neer te zitten, probeert hij het leven op een waardige manier te omarmen. Hij zoekt kracht in kleine dingen, zoals werk, herinneringen, gesprekken en zijn hond – die in zijn leven ook een speciale plaats inneemt.
Hij laat zien dat je, ook als het leven een andere wending neemt dan gehoopt, toch vooruit kunt blijven kijken. En dat je – hoe moeilijk het soms ook is – nog steeds plezier kunt vinden in wat je doet.
Publieke steun en herkenning
Na het uitkomen van zijn biografie ontving Frank veel reacties van lezers die hun eigen verhaal met hem deelden. Vooral mensen die ook te maken hebben met een geliefde die ondersteuning nodig heeft, herkenden zich in zijn verhaal. De steun die hij kreeg deed hem zichtbaar goed.
Het onderstreept nog maar eens hoe belangrijk het is om open te kunnen praten over lastige onderwerpen, en hoe krachtig het delen van een persoonlijk verhaal kan zijn. Niet als klaagzang, maar als bron van herkenning en steun voor anderen.
Tot slot: de man achter de toga
Frank Visser is meer dan de jurist die je op televisie ziet. Hij is een echtgenoot, een mens van vlees en bloed, iemand die net als ieder ander zoekt naar balans tussen werk, liefde, verdriet en plezier. Zijn openheid over de situatie met zijn vrouw maakt hem niet zwakker, maar juist menselijker.
In zijn werk blijft hij anderen helpen hun conflicten op te lossen, terwijl hij thuis met liefde terugdenkt aan de momenten die hem gevormd hebben. En zolang het kan, blijft hij doorgaan. Niet omdat hij moet, maar omdat hij het wíl.
