Wilfred Genee keihard geconfronteerd: Hij is vreemdgegaan met deze dame

De gast was dit keer mediakenner Marianne Zwagerman. Een vrouw die niet snel onder de indruk raakt van het gevatte gekibbel van Genee, en erom bekend staat geen blad voor de mond te nemen. Het gesprek liep, zoals zo vaak, al snel uit op de vraag die Genee steevast stelt aan vrouwelijke gasten: hoe zit het eigenlijk met je liefdesleven?

Zwagerman zuchtte diep, zichtbaar geërgerd. “Waarom hebben we het hier wéér over? Ja, míjn liefdesleven!” Haar toon was scherp, haar blik vastberaden. Ze had duidelijk geen zin in de gebruikelijke omkering van rollen. Het is een trucje dat Genee als geen ander beheerst: anderen op het hakblok leggen, zelf de regie houden. Maar Zwagerman liet zich niet vangen.

Ze liet de bal niet bij zichzelf liggen, maar kaatste hem genadeloos terug. “Het gaat nooit over jóuw liefdesleven, terwijl dat veel interessanter schijnt te zijn,” zei ze fel. “Iedereen in de mediawereld die ik spreek, zegt: ‘Gaat hij nog steeds zoveel vreemd?’”

Auw. Die kwam aan. Zelfs de doorgaans gesoigneerde Genee leek even van zijn stuk gebracht. Hij hapte naar adem, probeerde zijn verbazing weg te lachen en stamelde: “Is dat zo?” Maar zijn stem had niet langer de gebruikelijke zelfverzekerde klank. De rollen waren omgedraaid. De man die normaal gesproken de messen slijpt, voelde nu zelf het lemmet in zijn eigen vlees snijden.

“Nou, ik herken me daar niet in, echt niet,” probeerde Genee nog. Maar het klonk allesbehalve overtuigend. Zijn stem leek op dat moment zachter, zijn woorden minder zeker. Hij ontkende het niet direct — te doorzichtig, waarschijnlijk — maar probeerde de bal met een klassieker terug te spelen: “Ik zit al heel lang in hetzelfde huwelijk volgens mij…” Een poging om de suggestie van vreemdgaan weg te wuiven, maar het klonk eerder als een excuus dan als een standpunt.

Zwagerman rook bloed en liet niet los. “Volgens jou? Dat klinkt alsof je het zelf niet helemaal zeker weet,” sneerde ze. Ze kaatste de bal nog harder terug: “Je moet wel in een huwelijk zitten om vreemd te kunnen gaan…” Het werd pijnlijk duidelijk: Genee was dit keer niet de regisseur van het gesprek, maar de hoofdpersoon in een gênante confrontatie.

Zoals zo vaak als Genee zelf onder vuur komt te liggen, probeerde hij het onderwerp snel van zich af te schuiven. “Maar goed, we zaten bij jou!” zei hij haastig, terwijl hij de regie terug probeerde te grijpen. Een klassieke move: ontwijken, afleiden en doorschuiven. Een techniek die hij zelf altijd zo verfoeit bij politici, maar die hij nu zelf nodig had om niet kopje-onder te gaan.

De ongemakkelijkheid was voelbaar. Marianne Zwagerman, die doorgaans geen seconde van haar stuk te brengen is, had dit keer duidelijk het overwicht. “Jij begint áltijd over mijn liefdesleven,” zei ze droog. “Ik begin er nooit over!” Ze had een punt: Genee staat bekend om zijn scherpe vragen, maar zijn eigen privéleven blijft doorgaans buiten beeld. Tot nu.

En het mooiste — of pijnlijkste, afhankelijk van je perspectief — kwam nog toen Zwagerman fijntjes opmerkte dat Genee niet eens het type is dat vrouwen massaal om zich heen heeft zwermen. “Jij staat hier gewoon achter de schermen met de sponsor te lullen,” zei ze. “Je staat niet even met dat leuke meisje van de bediening.” Het was een vileine opmerking die de sfeer niet minder ongemakkelijk maakte.

Genee, die normaal niet op zijn mondje gevallen is, greep naar het laatste redmiddel: het aanroepen van medelijden. “Het lastige met dit soort gesprekken is dat ze altijd uit hun verband worden getrokken,” verzuchtte hij. “Zeker met mijn kinderen heb ik helemaal geen zin om daar op te reageren.” Het was de ultieme vlucht naar voren: weg van het ongemakkelijke onderwerp, richting het schild van gezinsbescherming.

Maar het contrast kon niet groter zijn: de man die altijd scherpe vragen stelt, viel dit keer door de mand. Zijn gebruikelijke bravoure, zijn licht cynische lachje, zijn zelfverzekerde lichaamstaal — het was allemaal even weg. Wat overbleef, was een nerveuze man die even niet wist hoe hij het gesprek moest sturen.

Toch moet je Genee nageven: hij gaf zichzelf niet helemaal gewonnen. Hij bleef rustig, lachte beleefd mee, en probeerde de schade te beperken. Maar de woorden van Zwagerman bleven hangen. Ze hadden iets blootgelegd wat Genee normaal gesproken zorgvuldig afschermt: zijn eigen liefdesleven. En ineens was hij niet meer de interviewer die de touwtjes in handen had, maar de man die zich moest verdedigen.

Voor de kijker — of luisteraar — was het een bijzonder moment. Het liet zien dat zelfs de grootste praatgrage interviewer niet onkwetsbaar is. En dat als je altijd anderen ondervraagt, je er rekening mee moet houden dat de rollen een keer omgedraaid worden.

Misschien is dat ook de kracht van Marianne Zwagerman: ze laat zich niet intimideren, niet wegzetten als een onderwerp. Ze draaide de rollen om en liet zien dat de interviewer ook maar een mens is — met zijn eigen fouten, zijn eigen zwaktes, en zijn eigen geheimen.

Wat blijft er hangen na dit bijzondere interview? Dat zelfs Wilfred Genee, de man die zich zo vaak achter zijn scherpe tong verschuilt, af en toe zelf in de spotlight kan staan. Dat eerlijkheid altijd meer indruk maakt dan ontwijking. En dat het gesprek over de liefde — hoe privé ook — soms de meest onverwachte, maar ook meest onthullende kanten van iemand blootlegt.

Of Genee in de toekomst nog steeds met hetzelfde gemak anderen het vuur aan de schenen zal leggen, is de vraag. Maar één ding is zeker: dit interview was een klein meesterwerkje van ongemakkelijke radio. Een moment waarop de rollen even omgedraaid waren en de interviewer de geïnterviewde werd. En dat, beste Wilfred, is precies waar je normaal zo goed in bent — maar dit keer even niet.