Miriam’s teleurstelling in Nederland: “Ik had meer kansen verwacht, maar dat valt tegen hier”
Als je denkt dat het moeilijkste van emigreren het inpakken van koffers is, heb je waarschijnlijk nog nooit geprobeerd om in een nieuw land je plek te vinden op de arbeidsmarkt. Voor Miriam, 46 jaar, werd die zoektocht een emotionele achtbaan vol obstakels. Na alles achter te hebben gelaten in haar geboorteland, hoopte ze in Nederland een nieuwe start te maken. Maar waar optimisme haar eerste dagen kleurde, heeft de realiteit haar vastberadenheid flink op de proef gesteld. “Ik dacht dat mijn ervaring en werkethiek genoeg zouden zijn. Maar het voelt soms alsof ik door een onzichtbare muur loop,” zegt ze.
Miriam kwam niet met lege handen. Ze heeft jarenlange ervaring in een administratieve functie en spreekt inmiddels vloeiend Nederlands. Toch stuit ze keer op keer op afwijzingen, zonder duidelijke uitleg. “Ik vraag me vaak af: wat doe ik verkeerd? Hoe kan ik beter worden als niemand me die kans geeft?” Haar cv vertelt het verhaal van een harde werker, maar haar sollicitaties leveren slechts stilte op, of een korte afwijzing. “Soms lijkt het alsof mijn vaardigheden niet eens gezien worden.”
De rol van vooroordelen
Wat Miriam nog moeilijker vindt, is de mogelijke invloed van haar hoofddoek. “Het is iets wat bij mij hoort, maar ik merk dat het vragen oproept. Mensen zien eerst de hoofddoek, en daarna pas wie ik ben,” legt ze uit. Hoewel ze trots is op haar identiteit, voelt ze dat die trots in de weg staat bij haar zoektocht naar werk. “Ik wil mezelf zijn, maar soms vraag ik me af of dat wel geaccepteerd wordt.”
De arbeidsmarkt is al competitief, maar voor vluchtelingen lijkt de drempel nóg hoger. Terwijl bedrijven steeds vaker over diversiteit en inclusie praten, ervaart Miriam dat deze woorden niet altijd omgezet worden in daden. “Het is alsof ik altijd net buiten de boot val,” zegt ze. “Maar waarom? Mijn ervaring, mijn enthousiasme – dat is toch wat er zou moeten tellen?”
Financiële en emotionele impact
Het gebrek aan werk raakt Miriam niet alleen financieel. Het gevoel van afhankelijkheid knaagt aan haar. “Ik wil mijn eigen geld verdienen, mijn eigen verantwoordelijkheid dragen. Maar zonder inkomen voelt het alsof ik vastzit.” De druk om haar huishouden financieel te ondersteunen maakt de situatie nog zwaarder. Elke afwijzing voelt als een persoonlijke afwijzing en tast haar zelfvertrouwen verder aan.
“Het gaat niet alleen om de centen,” legt ze uit. “Het gaat om het gevoel dat je ergens bij hoort, dat je iets kunt bijdragen. Zonder werk lijkt het alsof je nooit écht een plek vindt in de samenleving.”
Hoop en doorzettingsvermogen
Ondanks alles weigert Miriam de moed op te geven. Ze overweegt nu vrijwilligerswerk te doen om nieuwe ervaringen op te bouwen en haar netwerk uit te breiden. “Misschien is dat wel de weg vooruit,” zegt ze hoopvol. Ze blijft sollicitaties sturen en zet zich in om zichzelf te blijven ontwikkelen. “Ik weet dat ergens een kans op mij wacht. Ik moet hem alleen nog vinden.”
De steun die ze krijgt van vrienden en lokale initiatieven betekent veel voor haar. “Het zijn de kleine momenten van menselijkheid die je helpen door te gaan,” vertelt ze. “Soms is een luisterend oor precies wat je nodig hebt.”
Een breder probleem
Miriam’s verhaal staat niet op zichzelf. Veel vluchtelingen en migranten lopen tegen dezelfde uitdagingen aan. Haar ervaring werpt een licht op de grotere systematische obstakels die deze groepen tegenkomen. “Het is niet dat ik geen kansen wil grijpen,” benadrukt ze. “Ik heb ze gewoon nog niet gekregen.”
Het toont het belang aan van inclusie en gelijke kansen op de arbeidsmarkt. Want, zoals Miriam zegt: “Iedereen wil gewoon ergens bij horen. Een kans krijgen. Dat is alles.”
Hoop op een betere toekomst
Miriam blijft geloven in een betere morgen. “Het is moeilijk, ja. Maar ik blijf vechten, voor mezelf en voor mijn toekomst.” Haar boodschap aan anderen in een vergelijkbare situatie? Geef niet op. “We hebben zoveel te bieden. Het is tijd dat iemand dat ziet.”
